آوینی "می " گوید:
زمین معبر است و نه مقر...
.................
آنگاه که "قرار " گرفت این دلِ بی قرار
بدان ! که دیگر دل نیست،تلی از خاک است
نه بذری
دارد و نه جوانه ای،
نه حضوری و نه حصولی.
باید سخت ترسید از آرام شدن و قرار گرفتن در معبری که چشم دلت ممکن است زیر لگد هزاران موجود و لاموجود نه تنها له شود بلکه " بسته بماند"، بی راه ، بی چاه ...
باید مراقبه کرد .متلاطم بود.
