دریافته ام که کمتر تنبلم نسبت به اهل فرار بودنم...
فرار کردن از امور روزمره نوعی صفت شده است برایم ، که توجیهش میشود moody بودن خویش ..
بهانه ای که هرکسی در تقابل با هوی نفس با تعابیر مختلف از صفاتِ خود ، آنرا علم میکند.
بهانه ای بنام " ویژگیهای شخصیتی".
شخصیتم فلان است و روحیه ام یهمان ....خب شخصیتم غلط میکند که فلان است . شخصیتم اسیر است ،
اسیر هوی و اگر نه فلان نبود ...
کافیست بهانه
